MusicPlaylistView Profile
Create a playlist at MixPod.com

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

21-7-14 (β)

Ένα σας λέω μόνο.
Διαλογισμός μέσω τάμπλετ.
Οσσο και ξερό ψωμί.
Η κυρία κάθεται ακίνητη μπροστά στο χαζόπραμα.
Σαν την γυναίκα του Λώτ ένα πράγμα. Μόνο που εκείνος ήταν πιο τυχερός.
Είναι κανά δυο ώρες έτσι. Φυτό.
Όσο θέλει να γίνει λουκούμι το μοσχαράκι στη γάστρα. Κι έχω μια όρεξη.
Ανοίγω το ψυγείο.
Γκαντεμιά φυσικά, αλλά τα θέλει κι εμένα ο ποπός μου.
Η κυρία καλιεργεί κεφίρ μέσα σε βαζάκια.
Τα ταίζει σύκα κι αυτά τα βαμπίρια τα ρουφάνε για να πολλαπλασιαστούν. Σαν εκείνες τις παλιές ταινίες με τους κακούς εξωγήινους.
Τα βλέπω και μου γυρίζουν τα άντερα.
Η κυρία στο σαλόνι συνεχίζει τον χαβά της.
Δεν μπορώ ούτε να ξαπλώσω στον καναπέ μου να δω τηλεόραση.
Αει σιχτίρ.
Έτσι μου έρχετε να την ποτίσω και να πάω για κανά πιτόγυρο.
Και μια τσίχλα μέντα (extra strong)καπάκι για να περάσω το βραδυνό τέστ.
Τί νομίζατε; Εχώ κι εγώ τα μυστικά μου όπλα σ' αυτόν τον πόλεμο.
Η επανάσταση μπορεί να αργεί αλλά έρχετε.
Μπουκιά, μπουκιά

21-7-14

Άργησα λέμε.
Το ξέρω.
Φταίει που ξενιτεύτηκα.
Κάτοικος Τρικάλων.
Η κυρία πεθύμησε τη μανούλα της.
Από πίσω κι εγώ.
Χαζός είμαι;
Λουκάνικα. Κεμπάμπια. Κοκορέτσια.
Παραδεισος. Θα τα πούμε αυτά. Εν καιρώ.
Ύστερα δεν με αναγνώριζε ούτε το μπλογκ μου.
Να λέω: εγώ είμαι.
Να με λέει: Πριτς, και άλλα τέτοια.
Στο τέλος μπήκα: Νικητής.
Αλλα δεν ξέρω πως.
Στο μέιλ μου δεν μπορώ να μπω πάντως.
Μυστήρια πράματα.
Μάλλον θα έβαλε το χεράκι της η κυρία.
Κάθεται με τις ώρες στη τουαλέτα με το τάμπλετ και κάνει ανταρτοπόλεμο.
Εγώ κλασικός. Σήματα καπνού και σύνδεση που πάει με πατερίτσες.
Δεν έχω θριτζι εγώ.
Και για την ανάγκη μου το πηγάδι στον κήπο.

Υ.Γ.
Α, ναι! Εδώ στα Τρίκαλα έχω και πεθερά. Ες αύριον τα σπουδαία.

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

15-2-12

Άγιος Βαλεντίνος λεβέντη μου.
Μεγάλη μπλόφα ο τύπος. Σαν τον παπά που παίζουν στην Ομόνοια οι βαρυποινίτες στην άδειά τους. Κι έτσι σφαγμένος κι αλλιώς σφαγμένος.
Πιτσιρίκια τον λέγαμε άγιο Βαλεγδύνο και χασκογελούσαμε. Α, ρε νεότης.
Τί να λέμε τώρα; Παιδιά ήμασταν. Τι ξέρουν τα παιδάκια από μεταξωτές κορδέλες;
Το απόγευμα της έδωσα το κουτί με τον κόκκινο φιόγκο.
Τον άνοιξε και άρχισε το μαρσάρισμα.
«Τι είναι αυτό, Ανάργυρε;»
«Ψησταριά», της λέω, «ο χασάπης μου είπε ότι αγόρασες μοσχαράκι».
«Το μοσχάρι είναι για το παιδί που χρειάζεται και σίδερο, όχι για τη μούρη σου. Εμείς θα φάμε φιλέτο σόγιας με σάλτσα λεμόνι και μια χούφτα υποφαές που είναι τίγκα στη βιταμίνη C. Κι άντε να κάνεις βουτιά στη ποδίτσα σου, να ετοιμάσεις το τραπέζι γιατί πεινάω».
Κι εγώ πεινάω κυρία μου. Δεν είμαι κρυωμένος για να καταπίνω βιταμίνες στα καλά καθούμενα.
Έβαλα τελικά την ποδιά με τα αρκουδάκια, που είναι και αδιάβροχη. Σ’ αυτό το σπίτι μέχρι και το δάκρυ, κορόμηλο είναι.
Φυσικά, τί άλλο θα ήταν.
Ο έρωτας περνάει από το στομάχι μου έλεγε η μαμά.
Και όπως ξέρει και ο κάθε πρωτοετής της βιολογίας: καταλήγει στην τουαλέτα.

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

9-2-12

Γυρίζω νωρίς απο τη δουλειά.
Η κυρία κάνει γιόγκα στο σαλόνι.
Δεν έχουμε κανένα σαλέ στην Ελβετία. Στην Καλλιθέα μένουμε με τα φορτηγά και τα μηχανάκια να μας ταρακουνάνε τα πολύφωτα και τα μυαλά μας όλη μέρα. Και όλη νύχτα. Η τηλεόραση κολημένη σ' αυτό το κανάλι που όλο δείχνει γυμναστικές και τέτοια.
Η στάση του Λωτού.
Φυσικά. Τι άλλο;
Ιδου ο λόγος που το ποδήλατο σαπίζει στον ακάλυπτο -τρακόσια ευρώ παλιοσίδερα.
Κάθεται σταυροπόδι κι είναι έτοιμη να αναληφθεί στα ταβάνια. Ο μικρός κοιμάται. Το ψυγείο ίδιο με το μποστάνι του πεθερού μου. Στο τραπέζι ένα πιάτο που έχει κάτι μέσα που μοιάζει με θάμνο. Δεν τολμάω να ρωτήσω τι είναι.
Καλά που τσίμπησα εκείνα τα πιτόγυρα το πρωί αλλιώς θα άρχιζα το κλάδεμα.
Κρυφοκοιτάζω στο σαλόνι.
Κοντεύει να αγιάσει η κυρία.
Πάντως είναι πολύ καλύτερα από εκείνη την κρίση με τον διάδρομο που την είχε πιάσει τον προηγούεμενο μήνα. Περπατούσε όλη μέρα στο σαλόνι και δεν έβαζε γλώσσα μέσα.
Καλύτερη η γιόγκα τελικά. Εκείνη ζελεδιάζει στα πατώματα και εγώ έχω την ηρεμία μου.
Λέω να ξαπλώσω σαν άνθρωπας τώρα που μπορώ γιατί αυτή η ανακωχή δεν θα κρατήσει και πολύ...

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

4-2-12

Εδώ είμαι πάλι.
Άργησα λίγο, το ξέρω.
Λίγο η κρίση, λίγο το "άλλο".
Δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος.
Τα ψιλοέπαιξα κομματάκι. Αλλά επανήλθα. Χα!
Ο καλός επαναστάτης είναι σεφ της αυταπάτης.
Να αρχίσω με το "άλλο".
Γιος κυρίες και κύριοι. Και τι γιός! 4.380. Με τα όλα του: κόκκαλα, γλυκάδια, όλα σε λέω. Του γάλακτος. Πακέτο ο πιτσιρίκος.
Μας πήραν το κεφάλι στο ταμείο, μας φόρτωσαν ένα κάρο πάνες, τον βάλαμε στο καλαθάκι του και .. τα υπόλοιπα, ανήφορος για γαιδούρια αλλά θα σας τα πω εν καιρώ.
Αυτά φτάνουν για την ώρα.
Ας πιω όμως λίγο και συνεχίζω μετά.
Ναι άρχισα να πίνω. Κακό είναι;
Μια παγωμένη σουμάδα με φέρνει στα ίσα μου μετά το μεσημεριανό επεισόδιο.
"Σταμναγκάθι και βραστές πατάτες, λεμονάτες", μου λέει η κυρία, "για να πάρεις τα πάνω σου που έχεις ρέψει καψερέ".
Να πάρω τα πάνω μου.
Με σταμναγκάθι.
Αυτό φορέσανε στο Χριστό και του φορτώσανε το σταυρό για να πάρει τα πάνω του.
Εγώ το έφαγα.
Δεν είπα κουβέντα φυσικά, αλλά το έτρωγα με την όπισθεν.
Δεν είμαι κορόιδο εγώ.
Κοιτάω τον τοίχο απέναντι.
Ονειρεύομαι την επανάστασή μου. Ώρες-ώρες την γεύομαι κιόλας. Μου θυμίζει γιουβετσάκι με μοσχάρι, ξεροψημένα παϊδάκια και τηγανιά... σε πολύ βαθύ πιάτο.
Ωχ, έρχεται.
Αύριο πάλι.

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

17-10

«Πάω για τις μπριζολάρες μου. Θα ’ρθεις;»
«Πάω για μπριζόλες. Θα ’ρθεις;»
«Πάω για μπριζολίτσες. Θα ’ρθεις;»

Απ’ το πρωί κάνω πρόβες στον καθρέφτη.
Ψιθυριστά.
Απέναντί μου μια φωτογραφίας της.
Αγουροξυπνημένη, αδύναμη και με το στόμα κλειστό.
(Όχι κυρία μου δεν την εξαφάνισα αυτή τη φωτογραφία. Μαγκιά μου.)
Από το πρωί σκέφτομαι τις επιλογές που έχω.
Που πάει να πει: τα όπλα μου.
Οι εναλλακτικές τακτικές μου για να φτάσω στο στόχο μου. .
Η κυρία μέσα στη φωτογραφία δε βγάζει μιλιά.
Μούγκα το θηρίο.
Ε, βέβαια, τι να πει;
Φταίει όμως και το ύφος που έχω.
Άγριο, θανατηφόρο βλέμμα, θεληματικό πηγούνι και τα ρουθούνια μου να φουσκώνουν από νεύρο.
-Άσε Ανάργυρε, την ακούω να μου λέει απ’ έξω. Θα πάω εγώ για τις φρατζολίτσες σήμερα. Έχω να περάσω κι απ’ τον γιατρό. Εσύ κοιτά να μπανιαριστείς και να ξυριστείς. Έχουμε όπερα απόψε.
Όπερα, βεβαίως-βεβαίως.
Μη χάσουμε.
Πηγαίναμε και στο χωριό μας όπερα.
Ακούω την πόρτα να κλείνει πίσω της.
Βγάζω το κεφάλι απ’ τη πόρτα για να σιγουρευτώ.
«Πάρε και καμιά μπριζόλα όπως έρχεσαι!» λέω -όχι και πολύ δυνατά.
Το παλιόγατο νιαουρίζει στο διάδρομο.
Θα ορκιζόμουν ότι έχει τρομοκρατηθεί από αυτό που είπα.
-Τι κοιτάς εσύ; του φωνάζω τελικά. Οι υπέρμαχοι της αποδόμησης θα ήταν πολύ δυστυχισμένοι με την κυρά σου.
Εντάξει, αυτό το τελευταίο δεν το πολυκαταλαβαίνω. Πρέπει όμως να το πω γιατί το λέει η θεωρία.

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008

4-10

- Ρωσική πρωτοπορία στην πόλη, μου λέει ξαφνικά. Θα πάμε στο Μουσείο. Ντύσου!

Ναι, αυτό μας έλειπε τώρα.

Μια χούφτα μπογιατζήδες από ένα κάρο χιλιόμετρα μακριά, που είδαν κι απόειδαν από την προκοπή τους κι έπιασαν τα πινέλα.

Φυσικά ντύνομαι.

Οι δρόμοι είναι γεμάτοι γαργαλιστικές μυρουδιές από σουβλάκαι, μπριζολάκια και παΐδια στα κάρβουνα.

Η επανάσταση είναι πάντα μια εκρηκτική διαδικασία που εξελίσσεται στους δρόμους και η δική μου επανάσταση δεν πάει πίσω.

Κατεβαίνω λοιπόν κι εγώ στους δρόμους και μυρίζω ότι μπορώ μέχρι να φτάσω στη ρωσική πρωτοπορία.

Βαθιά μέσα το ξέρω.

Εκείνο που αξίζει είναι το ταξίδι κι όχι ο προορισμός.

Και καταστρώνω με προσοχή τα σχέδιά μου.

Κυριακή 6 Ιουλίου 2008

6-6

- Πήγαινε ν' αγοράσεις ελιές θρούμπες, Ανάργυρε.
Η κυρία κάθεται στο διθέσιο αγκαλιά μ' εκείνη τη λυσσάρα τη γάτα της.
Όχι πως με πειράζει που παίζει με το παλιόγατο.
Μόνο που...
Είναι Κυριακή, πανάθεμα την.
Που να βρω ελιές Κυριακή μέρα;
-Να πας στον Πακιστανό, απ' όλα έχει αυτός.
Στον Πακιστανό λέει.
Τι ξέρει η κυρία από Πακιστανούς;
Ανάθεμα κι αν έχει περάσει μια φορά απ' έξω.
Της μυρίζει, λέει.
Πακιστανίλα.
Ήμαρτον.
Ζήσαμε να τ' ακούσουμε κι αυτό.
Ελιές θρούμπες δεν είχε ο Πακιστανός.
Φυσικά και δεν είχε. Τσιγάρα πουλάει ο άνθρωπος, δεν είναι ο Σπορ Μπίλι.
Το απόγευμα στο τραπέζι με τους κουμπάρους τα είδα όλα.
Φάβα παντρεμένη, μελιτζανοσαλάτα Λιβάνου, ντοματοκεφτέδες και χοντρό μακαρόνι.
Α! Και Βινσάντο σαντορινιό να πάνε κάτω τα φαρμάκια.
Το ήπιαμε σε δαχτυλήθρες μη μας πέσει βαρύ.
Το κρεατάκι όπως καταλαβαίνετε πουθενά.
Ως είθισται.
Κι όσο βλέπω αυτό το παλιόγατο, κολάζομαι, θεέ μου!

Σάββατο 10 Μαΐου 2008

10-5

Φίλοι μου.
Θα σας πω μια βαθιά αλήθεια.
Κι όποιος θέλει μπορεί να τη φιλοσοφήσει.
Ο άντρας, ο αληθινός άντρας, δεν είναι φτιαγμένος να πλένει πιάτα στην κουζίνα.
Γι' αυτό το λόγο, ο άντρας, ο αληθινός άντρας, χρειάζεται ξεκούραση μετά το πλύσιμο των πιάτων.
Και λίγο κρεατάκι για να στυλωθεί στα αντρίκια πόδια του.
Αυτά...

Σάββατο 19 Απριλίου 2008

19-4

Η κυρία λείπει.
Εκτός Αθηνών.
Για δουλειές.
Έτσι κι εγώ το ρίχνω λίγο… μέσα.
Το κρεατάκι μου.
Στο στομαχάκι μου.
Μπριζολίτσες, παϊδάκια, γαρδουμπες, κλέφτικα, κεμπάπια...
Παράδεισος.
Τις ώρες που χωνεύω, γράφω στιχάκια.
Μυρωδάτα και γευστικά στιχάκια.
Όχι ότι κι ότι.
Με το κρεατάκι τους, τις πατατούλες τους, τα σαλατλίκια τους.
Με μπούκοβο και μουστάρδα κι απ’ όλα τα καλά του θεούλη.
Δεν θα κρατήσει για πολύ όμως.
Η χορτολάγνα έρχεται το μεσημέρι.
Τα κεφάλια μέσα.
Κι άντε πάλι απ’ την αρχή.

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

9-4

Άρχισε να μου μιλάει στα λατινικά τώρα.
Για να μην καταλαβαίνω.
Το μόνο που έπιασα ήταν ένα "πουτάντουμ" που είπε στο τέλος.
Κι αυτό δεν μπορεί να είναι καλό σημάδι.
Έτσι δεν είναι;
Το βράδυ έβλεπα εφιάλτες.
Ένα τεράστιο γλιστερό ''πουτάντουμ'' είχε καθίσει ανάμεσα σε μένα και σε μια λαχταριστή μπριζόλα...
Ξύπνησα πανικόβλητος.
Η κυριούλα ροχάλιζε του καλού καιρού.
Πήγα κρυφά μέχρι το ψυγείο.
Φύκια για σούσι, άγρια σπαράγγια, αγκινάρες, τόφου,γάλα σόγιας, χυμός αλόης....
Τζίφος.
Πάλι ντόρτια ήφερα.
Έγλυψα τα παγάκια μου και γύρισα στο κρεβάτι.
Υπομονή.

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

7-4

Με τρέχει εδώ κι εκεί.
Σαν τον Ροντ Ράνερ κατάντησα.
Με τραβάει μέσα σε σκοτεινά μπαράκια όπου παίζονται παράξενες ταινίες.
Κάτι ντοκυμαντέρ απ’ τα Κονγκά, τις Τανζανίες και τις Νεκρές Θάλασσες.
Έπηξα στα καφεδάκια και τα καφεδάκια.
Πειράχτηκαν τα νεύρα μου, κυρία μου.
Πώς να το κάνουμε.
Τουλάχιστον να με τάιζε, διάολε...

Τετάρτη 2 Απριλίου 2008

2-4

Τέρμα και τελείωσε. Θα πας γυμναστήριο. Σήμερα κιόλας”.
Μ’ ελουσε κρύος ιδρώτας.
Κοίτα να δεις τώρα που θέλει να με ρέψει κι από πάνω.
Η κακούργα.
Δε φτάνει που δεν τρώω το κρεατάκι μου.
Βγήκα στο μπαλκόνι να ξελαμπικάρει το μυαλό μου.
Οι από πάνω είχαν παϊδάκια και οι από δίπλα μοσχαράκι κοκκινιστό.
Στην απέναντι πολυκατοικία, ο χοντρός από το δεύτερο βγήκε στο μπαλκόνι μ’ ένα χαμόγελο ευτυχίας που μονο μια καλοψημένη μπριζόλα μπορεί να δώσει σ’ έναν άντρα.
Ακόμα εδώ είσαι, αγάπη μου;
Την καταδίκη μου μέσα.
Δεν φτάνουν όλα τ’ άλλα πρέπει ν’ αλλάξω και κάλτσες για το γυμναστήριο. Γιατί αν κάνω πως βγάζω τα παπούτσια εκεί μέσα…

Τρίτη 1 Απριλίου 2008

1-4

Γυρνάω κομμάτια από τη δουλειά.
Είναι καρφωμένη στην τηλεόραση.
Με το μαρτίνι στο χέρι και το κουκούτσι στο στόμα.
Σαν παναγίτσα κάθεται μπροστά στο γυαλί και μου την δίνει.
Ούτε ματιά δεν μου ρίχνει.
Δεν προλαβαίνω να βγάλω ούτε τα παπούτσια μου.
Εσύ μυρίζεις έτσι, αγάπη μου;την ακούω.
Το κέρατό μου το τράγιο! Να δουλεύεις στα μπουντρούμια και στη λασπούρα και να σου τη λέει έτσι η κυρία!
Τα λέω από μέσα μου, έτσι;
Μην μπερδευόμαστε.
Παίρνω μαζί μου και το παπάκι μου.

Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

30-3

Τι ήταν κι αυτό σήμερα!
Τη ρώτησα για να ξέρω τι να γράψω.
Σονάτες για τσέλο του Zoltan Kodaly... όπους 8.
¨Απερίγραπτες¨, πρόσθεσε με τα μάτια κλειστά.
Σ΄ αυτό συμφωνώ.
Όταν τελείωσε βγήκε να πάρει μια από εκείνες τις ¨απερίγραπτες¨ ταινίες που βλέπει.
Πριν φύγει μου είπε κάτι ανατριχιαστικό.
¨Κάτι άκουσα για ένα ντοκιμαντέρ για τις θιβετιανές μάντρες του 16ου αιώνα΅.
Εγώ από μάντρες δε ξέρω. Ούτε αμάξι δεν έχω εγώ. Η κυρία οδηγεί, όπως πάντα.
Βρήκα όμως την ευκαιρία να βάλω λίγο Μαργαρίτη για να πάνε κάτω τα φαρμάκια.
¨Εμείς οι Ναυτικοί¨
Όπους σκυλάδικο.

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

27-3

Να μιλήσω και για το άλλο.
Τα έργα που της αρέσουν.
Σας λέει κάτι ο πειραματικός ιρανικός κινηματογράφος;
Ή, ας πούμε η αβάντ γκάρντ κινηματογραφική σχολή του Τσαρουχιστάν;
Για να μην μιλήσω για την απαξίωση που αισθάνεται για το άγιο Hollywood κι εκείνο το ξινισμένο υφάκι της όταν αναφέρω τον Σίγκαλ, τον Τσάκι και τ' άλλα παιδιά.
Ωραία πράγματα δηλαδή.

Υ.Γ. Σήμερα έφαγα κρυφά τα κρεατάκια μου... στη Σαλονίκη
Χε, χε..

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008

26-3

Μόλις βγήκε έξω.
Ωραία.
Ένα σας λέω μόνο.
Σαλάτα αντιδιού και παπάγια...
Για να μην πω τίποτα πιο χοντρό, ως θα έπρεπε.
΅Θέλω κρέας΅της λέω.
΅Θα σου περάσει΅ μου λέει.
Ε, όχι, δεν θα μου περάσει, κυρία μου.
Δεν της το λέω.
Φυσικά και δεν της το λέω.
Υπομονή.

Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

25-3

Δε μ΄ αφήνει να τρώω.
Κρέας.
Η κυρία βλέπετε είναι απ΄ αυτές τις φυτοφάγες.
Κοτσάνια, φύλλα, κλαδιά,φύκια... μπλιαχ
ωχ ερχεται