17-10

«Πάω για τις μπριζολάρες μου. Θα ’ρθεις;»
«Πάω για μπριζόλες. Θα ’ρθεις;»
«Πάω για μπριζολίτσες. Θα ’ρθεις;»

Απ’ το πρωί κάνω πρόβες στον καθρέφτη.
Ψιθυριστά.
Απέναντί μου μια φωτογραφίας της.
Αγουροξυπνημένη, αδύναμη και με το στόμα κλειστό.
(Όχι κυρία μου δεν την εξαφάνισα αυτή τη φωτογραφία. Μαγκιά μου.)
Από το πρωί σκέφτομαι τις επιλογές που έχω.
Που πάει να πει: τα όπλα μου.
Οι εναλλακτικές τακτικές μου για να φτάσω στο στόχο μου. .
Η κυρία μέσα στη φωτογραφία δε βγάζει μιλιά.
Μούγκα το θηρίο.
Ε, βέβαια, τι να πει;
Φταίει όμως και το ύφος που έχω.
Άγριο, θανατηφόρο βλέμμα, θεληματικό πηγούνι και τα ρουθούνια μου να φουσκώνουν από νεύρο.
-Άσε Ανάργυρε, την ακούω να μου λέει απ’ έξω. Θα πάω εγώ για τις φρατζολίτσες σήμερα. Έχω να περάσω κι απ’ τον γιατρό. Εσύ κοιτά να μπανιαριστείς και να ξυριστείς. Έχουμε όπερα απόψε.
Όπερα, βεβαίως-βεβαίως.
Μη χάσουμε.
Πηγαίναμε και στο χωριό μας όπερα.
Ακούω την πόρτα να κλείνει πίσω της.
Βγάζω το κεφάλι απ’ τη πόρτα για να σιγουρευτώ.
«Πάρε και καμιά μπριζόλα όπως έρχεσαι!» λέω -όχι και πολύ δυνατά.
Το παλιόγατο νιαουρίζει στο διάδρομο.
Θα ορκιζόμουν ότι έχει τρομοκρατηθεί από αυτό που είπα.
-Τι κοιτάς εσύ; του φωνάζω τελικά. Οι υπέρμαχοι της αποδόμησης θα ήταν πολύ δυστυχισμένοι με την κυρά σου.
Εντάξει, αυτό το τελευταίο δεν το πολυκαταλαβαίνω. Πρέπει όμως να το πω γιατί το λέει η θεωρία.