15-2-12

Άγιος Βαλεντίνος λεβέντη μου.
Μεγάλη μπλόφα ο τύπος. Σαν τον παπά που παίζουν στην Ομόνοια οι βαρυποινίτες στην άδειά τους. Κι έτσι σφαγμένος κι αλλιώς σφαγμένος.
Πιτσιρίκια τον λέγαμε άγιο Βαλεγδύνο και χασκογελούσαμε. Α, ρε νεότης.
Τί να λέμε τώρα; Παιδιά ήμασταν. Τι ξέρουν τα παιδάκια από μεταξωτές κορδέλες;
Το απόγευμα της έδωσα το κουτί με τον κόκκινο φιόγκο.
Τον άνοιξε και άρχισε το μαρσάρισμα.
«Τι είναι αυτό, Ανάργυρε;»
«Ψησταριά», της λέω, «ο χασάπης μου είπε ότι αγόρασες μοσχαράκι».
«Το μοσχάρι είναι για το παιδί που χρειάζεται και σίδερο, όχι για τη μούρη σου. Εμείς θα φάμε φιλέτο σόγιας με σάλτσα λεμόνι και μια χούφτα υποφαές που είναι τίγκα στη βιταμίνη C. Κι άντε να κάνεις βουτιά στη ποδίτσα σου, να ετοιμάσεις το τραπέζι γιατί πεινάω».
Κι εγώ πεινάω κυρία μου. Δεν είμαι κρυωμένος για να καταπίνω βιταμίνες στα καλά καθούμενα.
Έβαλα τελικά την ποδιά με τα αρκουδάκια, που είναι και αδιάβροχη. Σ’ αυτό το σπίτι μέχρι και το δάκρυ, κορόμηλο είναι.
Φυσικά, τί άλλο θα ήταν.
Ο έρωτας περνάει από το στομάχι μου έλεγε η μαμά.
Και όπως ξέρει και ο κάθε πρωτοετής της βιολογίας: καταλήγει στην τουαλέτα.