MusicPlaylistView Profile
Create a playlist at MixPod.com

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

15-2-12

Άγιος Βαλεντίνος λεβέντη μου.
Μεγάλη μπλόφα ο τύπος. Σαν τον παπά που παίζουν στην Ομόνοια οι βαρυποινίτες στην άδειά τους. Κι έτσι σφαγμένος κι αλλιώς σφαγμένος.
Πιτσιρίκια τον λέγαμε άγιο Βαλεγδύνο και χασκογελούσαμε. Α, ρε νεότης.
Τί να λέμε τώρα; Παιδιά ήμασταν. Τι ξέρουν τα παιδάκια από μεταξωτές κορδέλες;
Το απόγευμα της έδωσα το κουτί με τον κόκκινο φιόγκο.
Τον άνοιξε και άρχισε το μαρσάρισμα.
«Τι είναι αυτό, Ανάργυρε;»
«Ψησταριά», της λέω, «ο χασάπης μου είπε ότι αγόρασες μοσχαράκι».
«Το μοσχάρι είναι για το παιδί που χρειάζεται και σίδερο, όχι για τη μούρη σου. Εμείς θα φάμε φιλέτο σόγιας με σάλτσα λεμόνι και μια χούφτα υποφαές που είναι τίγκα στη βιταμίνη C. Κι άντε να κάνεις βουτιά στη ποδίτσα σου, να ετοιμάσεις το τραπέζι γιατί πεινάω».
Κι εγώ πεινάω κυρία μου. Δεν είμαι κρυωμένος για να καταπίνω βιταμίνες στα καλά καθούμενα.
Έβαλα τελικά την ποδιά με τα αρκουδάκια, που είναι και αδιάβροχη. Σ’ αυτό το σπίτι μέχρι και το δάκρυ, κορόμηλο είναι.
Φυσικά, τί άλλο θα ήταν.
Ο έρωτας περνάει από το στομάχι μου έλεγε η μαμά.
Και όπως ξέρει και ο κάθε πρωτοετής της βιολογίας: καταλήγει στην τουαλέτα.

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

9-2-12

Γυρίζω νωρίς απο τη δουλειά.
Η κυρία κάνει γιόγκα στο σαλόνι.
Δεν έχουμε κανένα σαλέ στην Ελβετία. Στην Καλλιθέα μένουμε με τα φορτηγά και τα μηχανάκια να μας ταρακουνάνε τα πολύφωτα και τα μυαλά μας όλη μέρα. Και όλη νύχτα. Η τηλεόραση κολημένη σ' αυτό το κανάλι που όλο δείχνει γυμναστικές και τέτοια.
Η στάση του Λωτού.
Φυσικά. Τι άλλο;
Ιδου ο λόγος που το ποδήλατο σαπίζει στον ακάλυπτο -τρακόσια ευρώ παλιοσίδερα.
Κάθεται σταυροπόδι κι είναι έτοιμη να αναληφθεί στα ταβάνια. Ο μικρός κοιμάται. Το ψυγείο ίδιο με το μποστάνι του πεθερού μου. Στο τραπέζι ένα πιάτο που έχει κάτι μέσα που μοιάζει με θάμνο. Δεν τολμάω να ρωτήσω τι είναι.
Καλά που τσίμπησα εκείνα τα πιτόγυρα το πρωί αλλιώς θα άρχιζα το κλάδεμα.
Κρυφοκοιτάζω στο σαλόνι.
Κοντεύει να αγιάσει η κυρία.
Πάντως είναι πολύ καλύτερα από εκείνη την κρίση με τον διάδρομο που την είχε πιάσει τον προηγούεμενο μήνα. Περπατούσε όλη μέρα στο σαλόνι και δεν έβαζε γλώσσα μέσα.
Καλύτερη η γιόγκα τελικά. Εκείνη ζελεδιάζει στα πατώματα και εγώ έχω την ηρεμία μου.
Λέω να ξαπλώσω σαν άνθρωπας τώρα που μπορώ γιατί αυτή η ανακωχή δεν θα κρατήσει και πολύ...

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

4-2-12

Εδώ είμαι πάλι.
Άργησα λίγο, το ξέρω.
Λίγο η κρίση, λίγο το "άλλο".
Δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος.
Τα ψιλοέπαιξα κομματάκι. Αλλά επανήλθα. Χα!
Ο καλός επαναστάτης είναι σεφ της αυταπάτης.
Να αρχίσω με το "άλλο".
Γιος κυρίες και κύριοι. Και τι γιός! 4.380. Με τα όλα του: κόκκαλα, γλυκάδια, όλα σε λέω. Του γάλακτος. Πακέτο ο πιτσιρίκος.
Μας πήραν το κεφάλι στο ταμείο, μας φόρτωσαν ένα κάρο πάνες, τον βάλαμε στο καλαθάκι του και .. τα υπόλοιπα, ανήφορος για γαιδούρια αλλά θα σας τα πω εν καιρώ.
Αυτά φτάνουν για την ώρα.
Ας πιω όμως λίγο και συνεχίζω μετά.
Ναι άρχισα να πίνω. Κακό είναι;
Μια παγωμένη σουμάδα με φέρνει στα ίσα μου μετά το μεσημεριανό επεισόδιο.
"Σταμναγκάθι και βραστές πατάτες, λεμονάτες", μου λέει η κυρία, "για να πάρεις τα πάνω σου που έχεις ρέψει καψερέ".
Να πάρω τα πάνω μου.
Με σταμναγκάθι.
Αυτό φορέσανε στο Χριστό και του φορτώσανε το σταυρό για να πάρει τα πάνω του.
Εγώ το έφαγα.
Δεν είπα κουβέντα φυσικά, αλλά το έτρωγα με την όπισθεν.
Δεν είμαι κορόιδο εγώ.
Κοιτάω τον τοίχο απέναντι.
Ονειρεύομαι την επανάστασή μου. Ώρες-ώρες την γεύομαι κιόλας. Μου θυμίζει γιουβετσάκι με μοσχάρι, ξεροψημένα παϊδάκια και τηγανιά... σε πολύ βαθύ πιάτο.
Ωχ, έρχεται.
Αύριο πάλι.