19-4

Η κυρία λείπει.
Εκτός Αθηνών.
Για δουλειές.
Έτσι κι εγώ το ρίχνω λίγο… μέσα.
Το κρεατάκι μου.
Στο στομαχάκι μου.
Μπριζολίτσες, παϊδάκια, γαρδουμπες, κλέφτικα, κεμπάπια...
Παράδεισος.
Τις ώρες που χωνεύω, γράφω στιχάκια.
Μυρωδάτα και γευστικά στιχάκια.
Όχι ότι κι ότι.
Με το κρεατάκι τους, τις πατατούλες τους, τα σαλατλίκια τους.
Με μπούκοβο και μουστάρδα κι απ’ όλα τα καλά του θεούλη.
Δεν θα κρατήσει για πολύ όμως.
Η χορτολάγνα έρχεται το μεσημέρι.
Τα κεφάλια μέσα.
Κι άντε πάλι απ’ την αρχή.

9-4

Άρχισε να μου μιλάει στα λατινικά τώρα.
Για να μην καταλαβαίνω.
Το μόνο που έπιασα ήταν ένα "πουτάντουμ" που είπε στο τέλος.
Κι αυτό δεν μπορεί να είναι καλό σημάδι.
Έτσι δεν είναι;
Το βράδυ έβλεπα εφιάλτες.
Ένα τεράστιο γλιστερό ''πουτάντουμ'' είχε καθίσει ανάμεσα σε μένα και σε μια λαχταριστή μπριζόλα...
Ξύπνησα πανικόβλητος.
Η κυριούλα ροχάλιζε του καλού καιρού.
Πήγα κρυφά μέχρι το ψυγείο.
Φύκια για σούσι, άγρια σπαράγγια, αγκινάρες, τόφου,γάλα σόγιας, χυμός αλόης....
Τζίφος.
Πάλι ντόρτια ήφερα.
Έγλυψα τα παγάκια μου και γύρισα στο κρεβάτι.
Υπομονή.

7-4

Με τρέχει εδώ κι εκεί.
Σαν τον Ροντ Ράνερ κατάντησα.
Με τραβάει μέσα σε σκοτεινά μπαράκια όπου παίζονται παράξενες ταινίες.
Κάτι ντοκυμαντέρ απ’ τα Κονγκά, τις Τανζανίες και τις Νεκρές Θάλασσες.
Έπηξα στα καφεδάκια και τα καφεδάκια.
Πειράχτηκαν τα νεύρα μου, κυρία μου.
Πώς να το κάνουμε.
Τουλάχιστον να με τάιζε, διάολε...

2-4

“Τέρμα και τελείωσε. Θα πας γυμναστήριο. Σήμερα κιόλας”.
Μ’ ελουσε κρύος ιδρώτας.
Κοίτα να δεις τώρα που θέλει να με ρέψει κι από πάνω.
Η κακούργα.
Δε φτάνει που δεν τρώω το κρεατάκι μου.
Βγήκα στο μπαλκόνι να ξελαμπικάρει το μυαλό μου.
Οι από πάνω είχαν παϊδάκια και οι από δίπλα μοσχαράκι κοκκινιστό.
Στην απέναντι πολυκατοικία, ο χοντρός από το δεύτερο βγήκε στο μπαλκόνι μ’ ένα χαμόγελο ευτυχίας που μονο μια καλοψημένη μπριζόλα μπορεί να δώσει σ’ έναν άντρα.
“Ακόμα εδώ είσαι, αγάπη μου;”
Την καταδίκη μου μέσα.
Δεν φτάνουν όλα τ’ άλλα πρέπει ν’ αλλάξω και κάλτσες για το γυμναστήριο. Γιατί αν κάνω πως βγάζω τα παπούτσια εκεί μέσα…

1-4

Γυρνάω κομμάτια από τη δουλειά.
Είναι καρφωμένη στην τηλεόραση.
Με το μαρτίνι στο χέρι και το κουκούτσι στο στόμα.
Σαν παναγίτσα κάθεται μπροστά στο γυαλί και μου την δίνει.
Ούτε ματιά δεν μου ρίχνει.
Δεν προλαβαίνω να βγάλω ούτε τα παπούτσια μου.
“Εσύ μυρίζεις έτσι, αγάπη μου;” την ακούω.
Το κέρατό μου το τράγιο! Να δουλεύεις στα μπουντρούμια και στη λασπούρα και να σου τη λέει έτσι η κυρία!
Τα λέω από μέσα μου, έτσι;
Μην μπερδευόμαστε.
Παίρνω μαζί μου και το παπάκι μου.